iterum

ĭtĕrum (collat. form ‡ ĭtĕro, Inscr. ap. Fea Framm. di Fast. Cons. Tav. 10, n. 26), adv. [ acc. sing. n. of compar. form from pronom. stem i- of is; cf. Sanscr. itara, the other; Hibern. itir], again, a second time, once more, anew.

I.

Lit.:

ubi rex Agathocles regnator fuit, et iterum Phintias, tertium Liparo,

Plaut. Men. 2, 3, 58:

iterum mihi natus videor, quia te repperi,

id. Poen. 5, 2, 117:

iterum ille eam rem judicatam judicat,

id. Rud. prol. 19:

Livianae fabulae non satis dignae sunt, quae iterum legantur,

Cic. Brut. 18, 71:

C. Flaminius consul iterum,

id. Div. 1, 35, 77:

T. Quinctius Pennus, iterum,

Liv. 4, 30; Nep. Hann. 5, 3; Hor. Ep. 1, 5, 4:

cum is iterum bellum dare dixisset,

Liv. 21, 18. —

In enumerations: primo quidem decipi, incommodum est: iterum, stultum: tertio turpe,

Cic. Inv. 1, 39, 71; id. Font. 8, 16; Suet. Caes. 36; id. Aug. 25; Nep. Hann. 6, 1; Juv. 4, 1.—With other advv., esp. with semel, tertium, etc.:

cum his Aeduos semel atque iterum armis contendisse,

Caes. B. G. 1, 31; Juv. 3, 134:

Venerium jacere iterum ac tertium,

Cic. Div. 2, 59, 121:

iterum atque tertium tribuni,

Liv. 3, 19:

semel iterumque,

Cic. Div. 1, 25, 54.—

Repeated: iterum atque iterum spectare,

again and again, repeatedly, Hor. S. 1, 10, 39:

iterum atque iterum fragor increpat ingens,

Verg. A. 8, 527:

iterumque iterumque vocavi,

id. ib. 2, 770; 3, 436.—

II.

Transf., in turn, again, on the other hand:

cum is iterum sinu effuso bellum dare dixisset,

having loosed again the fold, Liv. 21, 18 fin.; Just. 21, 4, 6:

pares iterum accusandi caussas esse,

Tac. A. 12, 65.